Voedselbronnen met magnesium

Voedselbronnen uit de natuur

Zoals we reeds hebben vermeld, zijn groene bladgroenten, zaden, noten en volle granen vrij goede bronnen van magnesium, voorop gesteld, dat landbouwgronden goed zijn gemineraliseerd. Bepaalde wilde planten, zoals brandnetels (860 mg per 100 gram) en murik (529 mg per 100 gram) vallen werkelijk op en voegen vele tonische en voedzame voordelen toe aan zowel menselijke en veevoeder-diëten, grotendeels vanwege hun hoge mineraalgehalte.

Zeewier, de oude oceaanbewoners, bevatten spectaculaire niveaus, zoals de meeste zee-groenten. Overweeg dat deze voortdurend in het water leven, waarvan het derde meest overvloedige mineraal magnesium is. En authentiek, ongeraffineerd zeezout is een erg goede bron van magnesium, samen met sporen-mineralen. Het gebruik van beenbouillons op een dagelijkse basis zal een andere uitstekende bron van mineralen vormen, met inbegrip van magnesium, in een hoogst bruikbare vorm. Er is hierbij echter één groot struikelblok: de extreme vervuiling van het oceaanwater.

Het magnesiumgehalte van onze geliefde melk

Om gelijk met de deur in huis tevallen, over het algemeen is melk geen rijke bron van magnesium, maar veel culturen hebben door de jaren heen zuivelproducten als de basis voor een gebalanceerd, gezond dieet beschouwd, welke sterkte en vitaliteit verleenden.

Weston Price, bijvoorbeeld, onderzocht ingezetenen van de Zwitserse Alpen evenals de Afrikaanse Massai, waarvan de sterke, ziektebestendige individuen weinig of geen tandbederf hadden. Maar zijn deze diëten representatief en hebben deze dezelfde gezonde eigenschappen als die waar wij afhankelijk van zijn: het hedendaagse geïndustrialiseerde voedselmodel?

De minerale samenstelling van melk hangt af van vele factoren, met inbegrip van het ras van het dier, stadium van lactatie, regelmaat van melken, omgevingsomstandigheden, type weiland, grondcompositie en hoeveelheid grondverontreiniging. Weidetetanie, bijvoorbeeld, is een ernstige en potentieel dodelijke conditie voor vee gekenmerkt door extreem lage niveaus van serum-magnesium.

Ook wel “graskolder” of “tarwe-weiland-vergiftiging” genoemd, is het resultaat van dieren, die op snelgroeiend jong gras in de lente of de herfst op grond grazen, dat zeer ontoereikend aan magnesium is, wat kan gebeuren, wanneer de weilanden met hoge concentraties stikstof en kaliummeststoffen zijn bemest. Bij acute vergiftiging, kan het dier worden gered door injecties van magnesiumsulfaat; maar kan subklinisch magnesiumtekort in de kudde onbemerkt blijven.

Weilanden, die een grote planten-diversiteit aan grazende dieren bieden, hebben ook diversiteit aan de grondecologie en voedende diversiteit aan de herkauwer te bieden. In een Zwitserse studie, waarin dertig plantensoorten op alpenweilanden onderzocht werden, ontdekten de onderzoekers dat “de botanische samenstelling van een alpenweiland een grote invloed heeft op de voedingswaarde van het veevoer.

Vergeleken met diverse grassoorten, toonden de peulvruchten en kruiden een lager gehalte aan celwanden, maar een hoger gehalte aan ruwe proteïne, evenals vier maal het gehalte aan calcium en tweemaal het gehalte aan magnesium.” Dr. Price bezocht de Zwitsers, die hun vee op alpenhellingen lieten grazen, dat met talrijke plantensoorten was bezaaid en gedrenkt door de mineraalrijke ijzig water, dat de dorpsbewoners ook gebruikten voor het drinken en koken.

Talrijke mentale spanningen kunnen hun voedingstol eisen op het zuiveldier en daardoor op de kwaliteit van haar melk. Overbevolking, beperking, vuil en onnatuurlijk veevoer komen onmiddellijk omhoog als duidelijke oorzaken, maar te vaak melken — meer dan eenmaal per dag — kan resulteren in verdunning van voedingsmiddelen in de melk. De dagelijkse uitvoer is groter, maar de voedingsmiddelen zijn minder in volume.

“Volgens een nieuwe analyse van overheidsarchieven is de mineraal-inhoud van melk, populair vlees en chemische samenstelling van dagelijks voedsel is in de afgelopen 60 jaar sterk gedaald”, zo begint een artikel in the Guardian over de vergelijking van voedseltabellen van 1940 en 2002 van onderzoeker David Thomas.

Het onderzoek werd uitgevoerd voor de consumenten-groep in het Verenigd Koninkrijk, the Food Commission, en werd gepubliceerd in hun driemaandelijkse tijdschrift, The Food Magazine. De minerale dalingen in zuivelproducten toont aan dat in dat tijdsbestek melk 60 procent van zijn ijzer, 2 procent van zijn calcium, en 21 procent van zijn magnesium verloren heeft. Vergeleken met 1940, tonen de huidige “meeste kaassoorten een daling in magnesium- en calciumniveaus. Volgens de analyse, verstrekt cheddar vandaag de dag 9 procent minder calcium, 38 procent minder magnesium en 47 procent minder ijzer, terwijl de parmezaanse kaas de steilste daling toont in voedingsmiddelen, met 70 procent daling in magnesiumniveaus."

Het negeren van de dalende magnesiuminhoud in voedsel, zoals zuivelproducten, kan sommige diagnoses in grote delen van de bevolking misleid hebben. Voorstanders van anti-dier-vet neigen de ongebreidelde weerslag van hartkwalen onder de Finnen door hun hoge inname van zuivelproducten toe te wijzen.

Echter, volgens Dr. Mildred Seelig, van het New York University Medical Center, “In Finland, wat een zeer hoog sterftecijfer wat betreft IHD (ischemische hartziekte) heeft, is er een duidelijke relatie tussen hartziekte en de hoeveelheid magnesium in de grond. In oost- en noord-Finland, waar het magnesium-gehalte in de grond ongeveer een derde is van dat in het zuidwesten van Finland, is het sterftecijfer van ischemische hartziekte tweemaal zo hoog als dat in het zuidwesten. Ho en Khun onderzochten factoren die kunnen bijdragen aan zowel de toenemende weerslag van cardiovasculaire ziekte in Europa, en de dalende niveaus van magnesium, zowel in de grond als in de voedselvoorziening. Zij stelden dat in Finland, dat het hoogste cardiovasculaire sterftecijfer in Europa heeft, de dieetvoorziening van magnesium in 1963, in vergelijking met de normale inname in 1911 tot een derde is verminderd.”

Moderne, stedelijke Finnen consumeren natuurlijk gepasteuriseerde zuivelproducten, die om te beginnen niet alleen, dankzij moderne landbouwpraktijken, gereduceerde magnesiumniveaus hebben, maar ook minder oplosbaar calcium als resultaat van het denatureren tijdens de pasteurisatie van het enzym fosfatase hebben. Calcium, dat niet oplosbaar is, slaat neer op zacht weefsel, zoals het vasculaire systeem, en kan bijdragen tot een cascade van "onheilspellende gebeurtenissen" met betrekking tot hartziekte.

We mogen na deze observaties dus vermoeden, dat zuivelproducten moeten worden geproduceerd, met aandacht voor, niet alleen het dier zelf, maar ook voor de grond van het weiland, waarmee het wordt “gevoed”. Wanneer alle voedingsmiddelen met elkaar in balans zijn, kunnen we verwachten dat het voedsel de kracht heeft om ons echt te voeden.

De talloze stressfactoren in het hedendaagse leven verhogen de vraag van het lichaam naar magnesium — door onze stofwisselingssystemen, door milieuvergiftigingen, die moeten worden geneutraliseerd, door overvloedig geraffineerde koolhydraten in onze diëten, om er maar enkelen te noemen.

De balans van voedingsmiddelen, die worden verstrekt in het voedsel van de groepen die Dr. Price aansprak, was ook in goede balans met de fysieke, emotionele en sociale ecologie van die mensen. We kunnen slechts, zowel als consument en producent van voedsel, ernaar streven om dat evenwicht in de ecologie, waarin we leven, te bereiken en in stand te houden.